Dzień Zaduszny, obchodzony 2 listopada, jest dniem modlitwy za wszystkich zmarłych. Jest ona wyrazem przekonania o obcowaniu świętych, zmartwychwstaniu ciał, życiu wiecznym oraz skuteczności modlitwy wstawienniczej.
Kościół w tym dniu wspomina zmarłych pokutujących w czyśćcu za grzechy. Chodzi o tych, którzy nie mogą wejść do nieba, gdyż mają pewne długi do spłacenia wobec Bożej sprawiedliwości. Cała wspólnota Kościoła przychodzi im z pomocą, zanosząc ufne prośby w ich intencji.
Pierwsze modlitwy tego typu zarządził w 998 roku Odilon, opat benedyktynów w Cluny we Francji, wyznaczając na nie pierwszy dzień po Wszystkich Świętych. Nazwa i sama idea szybko rozpowszechniły się we Francji, Anglii, Niemczech, Włoszech, tak że w XIII wieku zwyczaj ten stał się powszechny w całym Kościele katolickim. W Polsce tradycja Dnia Zadusznego zaczęła się tworzyć już w XII wieku, a z końcem XV wieku była znana w całym kraju.
W Zaduszki odwiedza się cmentarze, groby zmarłych z rodziny i uczestniczy w mszach i procesjach. Istnieje tradycja zapalania świeczek czy zniczy na grobach oraz składania kwiatów, wieńców lub też innego typu ozdób, mających być symbolem pamięci o zmarłych.
Istnienie czyśćca Kościół ogłosił jako dogmat na soborze w Lyonie w 1274 roku; na XXV sesji Soboru Trydenckiego (1545-1563) ogłoszono natomiast dekret, że duszom w nim przebywającym można pomagać „zanosząc prośby przed tron Boży”.
Tego dnia każdy z kapłanów ma obowiązek odprawienia trzech mszy żałobnych: jedną – w intencjach własnych, drugą – w intencji wszystkich zmarłych, a trzecią – w intencji Ojca Świętego.
Urządza się też procesję zaduszną w kościele, wokół kościoła lub na cmentarzu (w tym roku z racji obostrzeń związanych z pandemią – odbyła się ona wewnątrz świątyni).
Procesja ma pięć stacji, podczas których modlimy się za zmarłych biskupów, kapłanów i diakonów, zakonników i siostry zakonne; rodziców; krewnych (braci i siostry, dzieci, współmałżonków, krewnych, rodziców chrzestnych, wychowawców) i przyjaciół; poległych (w obronie Ojczyzny, zmarłych w obozach zagłady, łagrach i więzieniach) i ofiary wojny; wszystkich zmarłych (których groby znajdują się na cmentarzu lub gdziekolwiek na świecie, których wiarę jedynie Bóg zna, i o których zawsze Matka-Kościół pamięta w modlitwach).
Wieczny odpoczynek racz im dać Panie,
a światłość wiekuista niechaj im świeci.
Niech odpoczywają w pokoju wiecznym.
Amen.
———–
zdjęcia: Gabrysia Piniasz
